Modraszkowa celebra

Większość ptasiego rodu jest hałaśliwa, a już kiedy świeci słońce, to śpiewom, ćwierkaniom, swarom nie ma końca. Ale czasem jest tak, że mimo słońca ptaki siedzą cicho. Taką cichutką modraszkę spotkałam nad Marunką. Wziąwszy pod uwagę, że mieszka tam także norka, nie dziwię się, że modraszka wolała się nie odzywać. A poza tym, do kogo się odzywać jak się jest jednym, jedynym ptakiem na wielkiej olsze i w dodatku, w zasięgu dzioba są olchowe szyszeczki, z których bez trudu można wydobyć smakowite nasionka. Zobaczyłam ją jak właśnie przyciskała do gałęzi takie nasionko, żeby je wydostać z łupiny i zjeść. 

Kiedy podeszłam bliżej popatrzyła na mnie zza gałązek i mruknęła,

- no to skończył się święty spokój, chcesz kilka szyszek?

- Nie dziękuje jestem po śniadaniu, ale chętnie popatrzę jak to robisz.

Podfrunęła do szyszki, błyskawicznie wydostała nasionko, wróciła na tę sama gałązkę trzymajac je w dziobie i powiedziała,

- no to patrz

Włożyła nasionko między łapki, najpierw oskubała z jednej potem z drugiej strony i po chwili zaprezentowała gotowy do zjedzenia smakołyk. Wessała go do dzioba jak dziecko dropsa i odwróciwszy główkę sięgnęła po następne. 

Z każdym kolejnym postępowała tak samo, 

a kiedy już się nasyciła rzuciła przez ramię

- to co, nauczyłaś się? Bo ja musze lecieć, umówiłam się z mężem na drinka

 I poleciała.

Pomyślałam, że to nie było jedzenie na łapu capu jak w przypadku moich karmnikowych sikor, gdzie karmy jest pod dostatkiem, ale i konkurencja duża. To było eleganckie, modraszkowe celebrowanie posiłku. Nie wiem jak to bywa z rana, ale w południe łąkowo leśne sikory wybierają jakość.