Głową w dół

Teoretycznie znam zasadę, że fotograf, a raczej fotografujący zawsze powinien mieć aparat przy sobie. No cóż, czasami się nie da i tak było, kiedy wybrałam się dziś w zarośla za studnią po wierzbowe gałązki. Wiedziałam, że coś spotkam i spotkałam strzyżyka. Skakał sobie z gałązki na gałązkę tuż przy studni i szczebiotał

- No, co ty, nie wzięłaś aparatu, a ja tu na ciebie od rana czekam, to może wróć?

- Ach nie, moja ty śliczna ptaszyno, cieszę się, że mieszkasz u mnie i, że już nie muszę iść trzy kilometry przez Maruńskie Łąki, żeby cię zobaczyć.

- Żebyś tu częściej zaglądała to dawno byśmy się spotkali.

Fakt, sentymentu do siedzenia w chaszczach nie mam, raz czy dwa wpakowałam się w tę wierzbowo-kruszynową gęstwę, siatka mi się ciągle o coś zaczepiała i dałam za wygraną. Zdecydowanie wolę wyjść na łąkę, stanąć pod brzozą zobaczyć jak słońce prześwietla jej ciągle jeszcze zielone liście... 

Tak zrobiłam dziś wczesnym rankiem i to, że pamiętałam zabrać aparat ze sobą zostało nagrodzone. Usłyszałam szmer w brzozowych gałązkach i okazało się, że to dzięcioł zielono siwy zniechęcony tym, że orzechy laskowe z rosnących za płotem leszczyn zostały zjedzone postanowił poszukać śniadania pod brzozową korą. To, że stoję pod brzozą i na coś się gapię natychmiast wzbudziło zainteresowanie mazurków. Kilka z nich przysiadło na brzozie i zaczęło zaczepiać dzięcioła.

- Znalazłeś coś do jedzenia?

- Czy tam są muchy?

- Jak ty je stamtąd wyciągasz?

- Daj kawałek

Zdenerwowany dzięcioł przeleciał na słup, ale to nie był dobry sposób na pozbycie się mazurkowego towarzystwa. 

Wszedł na szczyt,

odwrócił się i warknął

- Dzięcioł nawet śniadania spokojnie zjeść nie może i odleciał. 

Ale kiedy jeszcze siedział na brzozie zauważyłam, że przez cały czas polował albo podwieszony pod gałązką, albo głową w dół. No i niech mi kto powie, że tylko kowalik to potrafi.