Czyżby wiosna?

Czasami choćby człowiek nie wiem jak chciał, nic się nie dzieje. A czasami dzień marny a dzieje się tyle, że starczyłoby na dwie a może i trzy historie. Zaczęło się od saren. Najbardziej lubię zobaczyć je i podchodzić powolutku, ale cóż znalazłam świeże ślady na śniegu i pomyślałam, że może tym razem spróbuję je wytropić. Ponieważ zupełnie tego nie umiem, oczywiście wypłoszyłam je. 

Chyba nie bardzo się wystraszyły, bo kiedy ja się zatrzymałam one także stanęły i dzięki temu mam te kilka marnych, ale zawsze zdjęć. 

Poszłam dalej, za Bobrze Bagno gdzie ostatnio odkryłam piękne haszczory, w których widziałam tropy jelenia. 

Podchodziłam powolutku, dużym łukiem, ale nie da się w gęstwinie jednocześnie patrzeć przed siebie, patrzeć pod nogi, lawirować między gałęziami, uważać na sprzęt, uważać by się nie poślizgnąć i … nie wypłoszyć. Wypłoszyłam i bardzo mi było żal, więc postarałam się dojść do miejsca skąd uciekły, chyba ze trzy zwierzaki. Najpierw zobaczyłam miejsce gdzie jeden z nich leżał a potem poczułam dość paskudny zapach a wreszcie charakterystyczne ślady. To były dziki. Chyba jeszcze trwa huczka wiec darowałam sobie dalsze tropienie i postanowiłam wracać. Spodobały mi się brzozy na skraju lasu, 

w stronę Szynowa leciał stado kruków, 

bobrom mieszkającym w Marunce przybyło wody. 

Takie tam małe zachwyty w pochmurny dzień. Czułam niedosyt, gdy usłyszałam jakoś tak wiosennie rozświergotane ptasie stado w pobliżu wsi. W tarninach siedziały trznadle i mazurki. O czym tak głośno rozprawiały nie wiadomo, ale oprócz nich były wróble. O tym, że są we wsi opowiadał mi sąsiad, ale ja ich nigdy nie mogłam spotkać a tym razem udało mi się i w dodatku samiczkę i samczyka. 

Czyż nie wygląda jak przysłowiowy stary wróbel? A kiedy już byłam pod domem usłyszałam coś niewiarygodnego.  Siedzący na brzozie paszkot odśpiewał trzy, może cztery nutki wiosennej godowej pieśni.

Ptaki chyba wiedzą lepiej, więc może jednak zimy nie będzie. A o paszkocie będzie oddzielne opowiadanie.