Piękny wieczór

Poprzedniej wiosny para rudzików przyleciała pod dom w końcu kwietnia i dużo wskazywało na to że wybiorą sobie jakieś miejsce w podświerkowej gęstwie na gniazdo. 

Jednak po dwóch dniach gdzieś przepadły i marzenia o podglądaniu rudzikowego lęgu prysły. Może to i dobrze, bo na co komu nerwy, czy jaj coś nie ukradnie, czy młode się wylęgną i czy ich potem coś nie porwie. Lepiej nie wiedzieć, lepiej było patrzeć jakie są urodziwe i jak cudnie się prezentują na gołych jeszcze gałązkach i w dość już bujnej trawie. 

Tej wiosny nie pokazały się wcale. Za to słychać je było w lasku za siedliskiem Marii i w starodrzewiu nad krowim stawkiem. Już straciłam nadzieję, na tegoroczne spotkania, bo to przecież koniec września i przymrozki i pewnie zaraz się rozpada. Jednak jakiś tydzień temu usłyszałam je przy żwirowni, potem w zaroślach przy studni, w czarnych bzach nad stawem, coraz bliżej i bliżej. Tak to tak, one zasadzały się na coś co było blisko domu, ja zasadzałam się na nie. Pierwsze spotkanie oko w oko odbyło się w malinowym chruśniaku, nagłe, krótkie i dość przestrachliwe, 

za to wczoraj wieczorem… Wczoraj oswoiliśmy się ze sobą na tyle, że ja zainstalowałam się na sztywno czyli bez ruchu na tarasie, a on nadlatywał to z jednej to z drugiej strony domu informując przyśpiewką, że się zbliża i żebym nie śmiała drgnąć bo ucieknie. Celem jego wycieczek była prześlicznej urody naturalna altana utworzona przez pochylone gałęzie forsycji. Oświetlona przez ostatnie promienie zachodzącego słońca i wysłana rudymi, żółtymi i czerwonymi listeczkami wabiła rudzika przesmacznymi chrząszczami, muszkami i nie wiadomo czym jeszcze, bo przylatywał i przylatywał

 i spoglądając oczkiem onyksowym, a ładnym mruczał z zadowoleniem

- Piękny, doprawdy piękny wieczór