Na opak

Nad Żurawim Stawem od wiosny wszystko było na opak. Czasem był to ładny opak, 

a czasem nie, zwłaszcza kiedy piłowanie i zwózka drewna odbywały się tuż przy żurawim gnieździe i pewnie dlatego w tym roku młodych z Żurawiego Stawu nie było, a i para gągołów która najwcześniejszą wiosną zamierzała stworzyć rodzinę, nieustannie niepokojona zniknęła pewnego dnia na dobre. 

Nic nie dały godziny wysiadywania na pieńku pod sosną i czarowania rzeczywistości, 

nawet krzyżówki wpadały tylko jak po ogień. Tak do końca źle jednak nie było, bo jak co roku potomstwo wyprowadziły kobuzy 

i wyjątkowo często udawało mi się wypłoszyć czatującego bielika. 

Dzisiaj korzystając z pięknej pogody postanowiłam znowu zasiąść na pieńku nad stawem w ciszy leśnego zakątka. Nie czekając na nic patrzyłam na złachmanione, a i tak urocze pałki wodne, 

na pokrytą rzęsą wodę i nagle woda zaczęła drgać , bąbelkować. O ho, pomyślałam, więc jednak bobry tu ciągle mieszkają. Bąblowanie nabierało mocy i po chwili wychylił się z wody pyszczek. 

Pod słońce nie było widać co to zwłaszcza, że pyszczek zaraz zanurkował, a za nim także zanurkował dosyć długi kawał ciała 

i dopiero kiedy stworzonko wyszło na brzeg okazało się, że to wydra. 

Siedziałam zasłonięta tylko częściowo stertą suchych sosnowych gałęzi więc widziała mnie, ale, że siedziałam bez ruchu nie wiedział co jej stoi na drodze, gapi się i pstryka. Najpierw tylko wciągała powietrze, a potem zaczęła fukać, ale ja nie uciekałam. By rozpoznać sytuację i lepiej mi się przyjrzeć zanurkowała, odpłynęła od brzegu, stanęła słupka i fukała dalej, a ja nic i to już było wstrętne z mojej strony, bo ona najwyraźniej miała jakiś plan. 

Tym razem podpłynęła całkiem blisko, schowała się w sterczących z wody gałęziach i dalej fukała próbując mnie przepędzić, a że rezultatów nie było nagle gdzieś przepadła. 

Czekałam i czekałam, ale staw wygładził się 

i tylko strzyżyk stojący na badylu mruczał,

- poszła już sobie, poszła i dobrze.

Jesień na Żurawim Stawie zwykle była cicha i dość w zwierzynę uboga, a w tym roku jest na opak, fajny opak.  Widywałam ją na jeziorze w Dąbrówce Małej, ślady widziałam nad Pisą, ale na Żurawim Stawie nigdy. Wydra to takie stworzenie dla którego i mały strumyczek jest tropem prowadzącym do jedzenia. Przepłynęła ile się dało Pisą pod prąd, dalej Marunką, skręciła w leśny strumyk i tak dotarła do stawu. Na co poluje w tamtej okolicy i czy jest tam stałym czy tylko chwilowym bywalcem mam nadzieję, że jeszcze tej jesieni się okaże.