Żaden orlik

Co mnie skłoniło do myślenia, że w styczniu przy 12 stopniowych, a i większych nocnych mrozach słyszałam i widziałam nad Żurawim Stawem orlika krzykliwego, nie wiem. Może to, że latem widziałam trzy chodzące po łące, może w pamięci zostały lusterka na skrzydłach, które potem projektowały się na każdym dużym brązowym ptaku, no nie wiem i już. Ale, że duży drapieżnik i nie myszołów tam bytuje to było pewne i w ten sposób byłam uprawniona się wyrażać. Dzisiejsza wyprawa odbyła się i unaoczniłam sprawę. Niestety wyłącznie unaoczniłam, bo… z zimna trzymałam ręce … chlip, chlip, chlip… w kieszeniach. Na miejsce dotarłam po ósmej, wyłożyłam kilo indyczych serc na zanętę, wróciłam do czatowni, opatuliłam się kocem i zasiadłam. Gdybym była tam o szóstej, zobaczyłabym przechodzące jelenie, a tak zobaczyłam tylko ich tropy.

Po 15 minutach usłyszałam szum skrzydeł. Kiedy po pół godzinie nikt nie interesował się czerwieniejącymi na śniegu sercami pomyślałam, że to pewnie dzięcioł przeleciał, bo cały czas słyszałam jego stukanie. O 9.30 straciłam nadzieję, palce zaczęły kostnieć z zimna, więc wsadziłam ręce do kieszeni i dosłownie po chwili, tym razem o wiele wyraźniej usłyszałam ponownie szum skrzydeł. Siedział, na sośnie może 4 metry ode mnie, sfrunął i przysiadł naprzeciwko. Wielki, piękny, bielik. No i co, zamiast błyskawicznie wyciągnąć ręce i nacisnąć spust, zaczęłam robić to powolutku. To były sekundy, spojrzał, poderwał się i koniec szczęścia. Jak mogłam nie zrobić zdęcia, nie wiem i pewnie długo jeszcze będzie mi się śnił ten widok po nocach. Z żalu pomyślałam, że jak posiedzę jeszcze pół godziny bez ruchu, to wróci. Niestety przyleciał chytry kruk. Co się nasłuchałam kruczego gadania, wydziwiania, gulgotania, przełykania to tylko Leśny wie. Przelatywał nade mną informując okolicę, że jakby kto chciał się połasić na to pyszne mięsko, to niech dobrze uważa, bo ONA tam siedzi. Dała się skusić sójka, ale przy pierwszym sygnale ostrzenia AF odleciała. Z żalu i koszmarnego zimna zrezygnowałam. Myślę, że teraz, kiedy to piszę, tam trwa uczta. Wrócę tam jutro, wiem, że jutro, w sobotę, albo w niedzielę uda mi się, a tych wszystkich, których wprowadziłam w błąd moimi urojeniami, serdecznie przepraszam. To są foty spłoszonego drapola zrobione nad Żurawim Stawem 22 listopada zeszłego roku.