Czyścioszek

Sobota była bez wątpienia zapowiedzią rychłej wiosny. Poranny szron, pozostałość po nocnym -4, skrzył się cudnie na olchach.

Grzechem byłoby siedzieć w domu zwłaszcza, że po piątkowym spacerze pozostał … e tam niedosyt, nic nie zostało przez tę gęstą mgłę. Nad rozlewiskiem gdzie jesienią spotkałam łosia, w rosnących przy Marunce olchach siedział dzięcioł czarny. Wiem, bo słyszałam, ale tylko słyszałam, bo mimo okularów na nosie w żaden sposób nie mogłam go wypatrzeć. Większość znanych mi ptaków spotkałam kiedyś w okolicach mojego domu. Tak było i z dzięciołem czarnym. Pewnej wiosny wywabiło mnie z domu rozpaczliwe wysokie wołanie – klij, klij, klij, klij. Dochodziło z sosny nad stawem. Przez lornetkę zobaczyłam czarnego ptaszora z czerwoną plamką na głowie a zaraz potem usłyszałam - quik, quik, quik, quik, …. Sąsiad twierdzi, że on ciągle u mnie mieszka, ale nie widuję go. Za to słyszałam głos, pewnie innego dzięcioła czarnego w pasie drzew za Dużą Łąką, a w dużym lesie przy drodze do Lamkówka słyszałam jego słynne bębnienie z częstotliwością 17 razy w ciągu sekundy. Dzięcioł czarny jak już się dobębni do korytarza z owadami, wyciąga je za pomocą języka. Ten język to fenomen natury. Oplata od góry czaszkę dzięcioła i być może stanowi rodzaj dodatkowej ochrony mózgu przed wstrząsami spowodowanymi kuciem. Język przytwierdzony jest w okolicy otworów nosowych i wysuwa się na trzykrotną długość dzioba. Nie dość, że jest pokryty jakąś lepka substancją to jeszcze ma na obrzeżach specjalne zadziorki, którymi zahacza znalezione owady. W zeszłym roku wiosną widziałam dzięcioła czarnego nad Bobrzym Bagnem, a jesienią właśnie nad rozlewiskiem. W sobotę alarm klij, klij, zaczął się jak tylko wychyliłam się zza górki. Zobaczyłam go, siedział na ciemnym pniu olchy jakiś metr nad ziemią. 

Kiedy podeszłam nazbyt blisko posuwiście wspiął się wyżej i tam rozkoszując się ciepłem, iskał się, wietrzył, trzepał, drapał pod skrzydłami i na brzuszku, natłuszczał piórka. Każdy mój ruch powodował przerwę w pielęgnacji i przelot na inny pień. 

Wreszcie przytulił się do pnia i znieruchomiał. 

Czekał aż się ruszę i wtedy z głośnym peri, peri, peri, odleciał poszukać jakiegoś fajniejszego, spokojnego miejsca gdzie słońce grzeje równie mocno i nikt upierdliwy nie stoi pod drzewem.

Po południu jeszcze raz przeleciałam się na łąki. Słońce ogrzewało ciepłym światłem wejście do lasu,

zaglądało na skute lodem Bobrze Bagno

a olchy, które jeszcze rankiem chroniły kwiaty pod łuskami po południu wyglądały już całkiem inaczej.