Trochę śniegu i od razu inaczej

Napisałam w poprzednim poście, że zima to nie jest moja ulubiona pora roku. A no tak. Najgorsze jest to, że żeby wyjść z domu trzeba zakładać mnóstwo różnych rzeczy, bo zimno. Chodzić trzeba ostrożnie, bo się człowiek przewróci. Okulary zaparowują od oddychania i nic nie widać. Czapka przytępia słuch i nie wiadomo gdzie trzasnęła gałązka i gdzie stuka dzięcioł, że o zwykłym ptasim wierceniu się nie wspomnę. Ale jak przychodzą takie dni jak ten dzisiaj to tak się jakoś dzieje, że ubieranie się zajmuje moment, nie pamiętam o okularach, tylko ta czapka, ale tyle jest w koło do oglądania.

Łąka posypana diamencikami, lasy nagle jakieś inne, gęste i tyle ich, jakby wcześniej nie było. Szron usiadł na każdej gałązce, na każdym źdźble trawki, na płocie. Wszystko takie strojne, takie piękne w tej eleganckiej bieli. 

W karmniku królują sikory, pod karmnikiem mazurki i trznadle pasą się niczym kury. 

Czasem któryś dla odpoczynku i spokojnego trawienia przysiądzie na świerku, popije jedzenie odrobiną śniegu. 

Czasem w odwiedziny przyleci dzwoniec. 

Kowalik i dzięciołek szukają jedzenia na sośnie nad stawem. 

A na łące poluje lis. 

Piękny dzień zakończony różowym zmierzchem, więc noc nie będzie zbyt mroźna a jutro, znowu od rana słońce!