Scyzorro

Kiedy w sierpniu tego roku „przykleiliśmy” do stajni przybudówkę na siano i jak w starych stodołach zostawiliśmy niewielki otwór w desce by ptaki mogły się tam zimą schronić to kowalik wypróbował go już pierwszej nocy. Pewnie sprawdził czy użyte do budowy drewno było zdrowe. Spotykam go na rosnących nad stawem dębach, w starodrzewiu za pastwiskiem albo nad bagienkiem za drogą. 

Nieustannie przemieszcza się w górę lub w dół wyjadając napotkane owady, larwy, pająki. Ma długie ostre pazurki, dzięki którym może chodzić nawet po mokrym gładkim pniu. Jeśli coś go zaniepokoi nieruchomieje na chwilę, spogląda to w jedną to w drugą stronę i albo odlatuje albo wraca do jedzenia.

Jego charakterystyczne siit, siit, słychać przez cały rok, ale zobaczyć go najłatwiej późną jesienią i zimą, kiedy bezceremonialnie wpada do karmnika płosząc sikory. Obserwowałam go wczoraj przez dłuższy czas i zauważyłam, że jęczmień podjadał na miejscu a orzechy i słonecznik wolał na wynos. 

Czasem większe ziarna słonecznika wynosił na zewnątrz, wciskał w szparę w pniu, rozbijał je dziobem i dopiero zjadał. 

Od czasu do czasu skubał też słoninę. Ale takie spokojne jedzenie w karmniku lub tuż obok odbywało się, co trzy, cztery loty a normalnie wpadał na chwilkę, chwytał ziarno i odlatywał to na sosnę, to na dęba.

Właściwie za każdym razem odlatywał na inne drzewo. Pomyślałam, że jest strasznie żarłoczny i, że denerwuję go pstrykaniem, więc odlatuje, aby zjeść w spokoju. A tu (po przeczytaniu w literaturze fachowej) okazuje się, że robił sobie zapasy na trudne czasy chowając część ziarenek pod korą. Pewnie je potem odnajduje, bo nie zauważyłam by na którymś z okolicznych drzew skiełkował jęczmień czy słonecznik. Zeszłej wiosny widziałam kowalika jak wylatywał z malutkiego otworu w drzewie, siadał kawałek dalej w poszyciu, po chwili wracał i coś majstrował przy wejściu. Latał tak szybko, że zdjęcia nie nadają się do pokazania. Potem wyczytałam, że gniazdując w dziuplach lub budkach lęgowych potrafi zamurować gliną otwór wejściowy tak by był on dopasowany do jego wielkości. Mam nadzieję, że zechce wiosną zasiedlić moją szpaczą budkę i obronić ją przed wiewiórką. Pelerynkę ma wprawdzie niebieską, ale z czarną opaską na oczach wygląda jak Zorro, porusza się szybko jak Zorro, może i niechcący, ale wspomaga zapasami ubogie zimą sikory, więc także jak Zorro i dziób ma długi i ostry jak … Scyzorro. Ma szansę.