Ptasia Gwardia Królewska.

Nasza pierwsza zima w Marunach była śnieżna. Po zachodniej stronie domu z półmetrowych zasp wystawały suche baldachy krwawnika i to one zwabiły gile. Uczepiły sie łodyżek niczym dwa malutkie czerwone jabłuszka i cichutko wymieniając uwagi, zapewne o smaku potrawy posilały się. Przez kolejne lata widywałam je w zaroślach wokół studni. Jednak takie prawdziwe spotkanie odbyło się dwa lata temu w styczniu. Na spacerze, w starodrzewiu nad Maruńskimi Łąkami usłyszałam znajomy głos i zobaczyłam ją.

Nawoływała co chwila jednak, nikt się nie pojawił. Gile nie lubią samotności, już w pierwszym roku życia dobierają się w pary, więc pomyślałam, że w pobliżu musi być ich jeszcze kilka i rzeczywiście odkryłam liczące kilkanaście sztuk stadko na łące Marii. 

W lutym, tuż przed wschodem słońca zaczęły przylatywać na rosnące koło studni stare wierzby, siadały wysoko w gałęziach i czekały na pierwsze promienie. 

Im wyżej było słońce tym żywiej zaczynały ze sobą gawędzić. Potem przelatywały na kolejną wierzbę i na kolejną, ale nie wszystkie. Na pierwszym drzewie zawsze najdłużej zostawała samiczka i ona, jako ostatnia leciała na nowe żerowisko.  Gdzie ostatecznie leciały, przez dobry miesiąc było tajemnicą. Dopiero w marcu przy pięknej słonecznej pogodzie usłyszałam ich jakby bardziej radosne nawoływanie. Stadko siedziało w modrzewiach i pałaszowało młode pączki wyczyniając przy tym nieprawdopodobne wygibasy. 

Były takie zadowolone, że pozwoliły podejść całkiem blisko problem był w tym, że najchętniej siadały niemal nad głową i dlatego najwięcej zdjęć przedstawia ich brzuszki. W tym roku wiosną zobaczyłam, dlaczego tak lubią wierzby. 

Siedząca na gałązce samiczka grubaśnym dziobem ściągała kwiaty z wierzbowych kotek i widać było, że bardzo jej smakują.

Gile zjadając młode pączki drzew owocowych wyręczają mnie z konieczności usuwania nadmiaru zawiązków, ( jeśli ktoś ma drzewa owocowe wie, co to znaczy) zjadają też pająki i pajęczaki a więc i kleszcze a za to, ja je kocham, kochają je moje psy, konie, sarny, jelenie, i wszystkie inne stworzenia które te wredne kleszcze wykorzystują. Obserwując gile mam wrażenie, że żyją ponad strachem, swoim powolnym statecznym trochę tajemniczym życiem. Te czarne futrzane czapy, te czerwone kurteczki. Brytyjska?, nie Warmińska Ptasia Gwardia Królewska.