Mysikrólik

Pierwszy raz zobaczyłam go w styczniu zeszłego roku, jeszcze nie było śniegu, siąpił niewielki deszcz, a ja tak tylko spacerowałam, a nóż uda się jakiejś ptaszynie spojrzeć w oczy. I udało się, w lasku za gospodarstwem Marii przy starym wykrocie kręcił się jakiś maluch z żółtą latarenką na głowie. 

Przeskakiwał z gałązki na gałązkę, zaglądał między korzenie, był ciągle w ruchu i trudno było go namierzyć zwłaszcza, że jak podchodziłam bliżej to on niby się nie bał, ale utrzymywał dystans. Coś mi tam świtało w głowie, że to mysikrólik, ale pewności nabrałam w domu. Może to nasz,zimujący, a może rosyjski, przylatujący do nas by przeczekać tamtejsze srogie mrozy. Na jednym zdjęciu się skończyło, ale apetyt na więcej był. Zapamiętałam jego głos i w kolejnych dniach kręcąc się po świerkowym młodniku ciągle słyszałam to delikatne dzwonienie. Było ich więcej, ale siedziały w gęstwinie wiec o fotkach nie mogło być mowy. Wreszcie spadł śnieg, bardzo dużo śniegu. Wiatr, jak to ma  w zwyczaju każdej śnieżnej zimy, zrobił ogromne zaspy na drodze oddzielającą łąkę Marii od mojej Dużej Łąki. To był trudny pogodowo dzień, nie dość, że zaspy to jeszcze śnieżyca. Żeby się dostać do mysikrólików musiałam przebrnąć w śniegu jakieś 150 metrów. Może wiatr, a może co innego spowodowało, że szukały jedzenia w gałęziach Krzywej Sosny. One z wiatrem ja pod wiatr i śnieg. One fruwały za jedzeniem ja, jak wańka wstańka kiwałam się  utkwiona w zaspie starając się za nimi nadążyć. Przez niemal godzinę ani jednego zdjęcia z mysikrólikiem w kadrze. A kto przy zdrowych zmysłach stałby w taka pogodę, tylko ruch gwarantował zdobycie jedzenia i jako takie ciepło. Potem, gdy słońce było już trochę wyżej słyszałam jak śpiewały wysoko w starych świerkach nad bagnem, a raz nawet udało mi się zrobić zdjęcie.

Na więcej musiałam poczekać do kwietnia. Wracając z lasu zobaczyłam żerującego mysikrólika w rosnącym przy drodze świerku. 

Latał jak nakręcony, nie wiem skąd takie maleństwo ma w sobie tyle siły, przecież każdy kiedyś musi odpocząć. Moja cierpliwość została nagrodzona połowicznie, przysiadł wreszcie, ale w takim gąszczu, że widać go było tyle co nic i … rozpoczął toaletę. Stroszył się, otrzepywał, iskał i co chwila zerkał 

aż naraz dzwoniąc donośnie spytał

- Czy ja mogę spokojnie wyzbyć się insektów, czy będziesz się gapić?

Lato było kompletnie bezmysikrólikowe, ale jesienią pojawił się pod domem. A to dzwonił w świerku przy drodze a to pożywiał się w srebrnym świerku pod północnym oknem. Jestem mu bardzo wdzięczna, bo drzewko opanował skorupik jabłoniowy, taki tarcznik w formie przecinka. Sam by nie zginął a ponieważ w tym roku go nie ma, wygląda na to, że cały zapas zjadł mysikrólik. Widać, że spodobało się ptaszynie moje gospodarstwo, bo tej jesieni już trzy raz widziałam mysikróliki buszujące w rokitnikach, a ostatnio jeden przesiaduje w rosnących przy ganku tujach.

 Cały czas mam nadzieję na dobre zdjęcia, może kiedyś przystaną spokojnie na świerkowej gałązce i powiedzą

- Dobrze nam tu u ciebie, za te wszystkie muszki, meszki i komarze jaja możesz nam zrobić ze trzy fotki.