Mali nieustraszeni wojownicy

Nasza znajomość zaczęła się kilka lat temu. Pewnego dnia przeglądając żywopłot ze zgrozą zauważyłam nadzianego na kolec pasikonika. Wstyd się przyznać, ale pomyślałam, że to dzieci wymyśliły sobie okropną zabawę. Jakiś czas potem obserwowałam przez lornetkę siwego ptaszka z czarną kreską przez oko, siedzącego na płocie i cykającego tak trochę jak pasikonik. 

Ptak na chwilę sfrunął na pastwisko, poszperał w trawie, wrócił na płot i jakoś dziwnie się wiercił. Podeszłam bliżej, ptak odfrunął, a na drucie został świeżutko nadziany konik polny. Jeszcze klika takich porcji znalazłam na leszczynie. To było bardzo pasikonikowe lato więc dzierzba gąsiorek polował codziennie, czasem gdzieś znikał, wracał i dalej łowił.  Z biegiem lat gąsiorki rzadziej odwiedzały mój trawnik, może dlatego, że pasikoników było mniej, a może dlatego, że z żerowiska wyparły je  paszkoty. W ubiegłym roku wyśledziłam, że gniazdują w tarninach na Maruńskich Łąkach. 

W tym roku pierwszego gąsiorka zobaczyłam 14 maja. Siedząc na jeszcze bezlistnej tarninie samczyk kombinował jak zdobyć coś do jedzenia. 

Po kilku dniach po drugiej stronie łąki spotkałam budującą gniazdo parkę. Nie pozwoliły blisko podejść, były złe, że im przeszkadzam. 

Gdzieś po tygodniu przestałam widywać samiczkę za to samczyka często.  Na przykład siedzącego na rosnącej nieco powyżej łąki kępie tarniny i uważnie obserwującego teren. 

Podchodziłam powoli by go nie spłoszyć. W pewnym momencie błyskawicznie niczym strzała poleciał na łąkę i chwycił w locie także szybko latającą dużą ważkę. Zupełnie jakby sobie wykalkulował tor jej lotu i pewnie uderzył w obliczony punkt, po czym równie błyskawicznie zanurkował w tarninę. Może, by nakarmić siedzącą na jajach samiczkę, a może schował ważkę "do lodówki". W czerwcu zauważyłam samiczkę przesiadującą w pobliżu domu w miejscu, które nazywamy żwirownią. To piaszczysty nieużytek, który obsadziliśmy dębami i brzozami, a sosny same się wysiały. Po kilkunastu latach żwirownia zamieniła się w zagajnik, a mieszkające na stromych zboczach jaszczurki żyworodne wpadły w oko pani gąsiorkowej. 

 Efekt gąsiorkowych wizyt był taki, że jaszczurka straciła ogon który na szczęście po pewnym czasie jej odrósł. 

Kiedy wyprowadziły młode i kiedy susza dawała się ostro we znaki spotkałam je już tylko dwa razy. 19 lipca o 5 nad ranem nad wysychającą Marunką polowała samiczka, a w połowie sierpnia na łące koło wsi szukał pożywienia samczyk.

Oboje wyglądali jak mali, nieustraszeni, samotni wojownicy. Warmia tego lata zafundowała im tropiki, teraz są w także tropikalnej Afryce. Czy mogą kiedyś nie wrócić?