Wyprawy na jelenie czyli "o kurka wodna".

Trzy tygodnie temu kolega powiedział mi, że w wipsowskich lasach byki już porykują. Potem dowiedziałam się, że i w maruńskich lasach zaczęło się rykowisko. Ale tak na dobre zaczęły ryczeć w nocy z wtorku na środę. 7 stopni, mgły i pełnia księżyca. Usłyszałam je koło 21.00. Przypuszczalnie cztery, jeden koło Biedowa, jeden koło starego cmentarz, jeden przy drodze do Lamkówka i jeden na Maruńskich Łąkach tuż przy wsi. Wiedziałam, że ze względu na dużą mgłę zdjęć nie będzie, ale co się nasłucham to moje. Przemieszczały się te głosy, oddalały a ja krążyłam po łące wokół domu wytężając wzrok, że może, choć sylwetkę ryczącego byka zobaczę. Nic! Aż wreszcie koło pierwszej w nocy rozległ się potężny ryk tuż za bramą. Jeden, drugi, trzeci a po chwili jeszcze jeden, już słabszy i już z końca łąki. Normalnie słuchałabym do 22.00 , ale Gapa rano rozchorowała się na babeszjozę. Pojęcia nie mam, kiedy ugryzł ja kleszcz. Od lutego nosi obroże przeciwkleszczowe, ale teraz podobno aktywne są tzw. nimfy i nie muszą wpijać się i opijać żeby zarazić wystarczy, że ugryzą. Psa ratuje tylko szybkie podanie leków. Gapa jest już zdrowa, ale leki zaraz po podaniu źle znosiła i wojowałam z nią do 2 w nocy. Dzięki temu nasłuchałam się ryczenia byków. Rano postanowiłam wybrać się na Maruńskie Łąki za szosą. To właściwie jedna, długa śródleśna łąka podzielona rowami melioracyjnymi na kilka kwater. 

Każdej nadałam nazwę i tak pierwsza to Łąka przy Kępie, druga to Łąka Brzuchata, trzecia i czwarta to Łąki Pełnikowe a piąta to Borowikowa Polana. Doszłam do drugiej Łąki Pełnikowej na której po raz drugi w tym roku zakwitł pełnik europejski – piękna rzadka chroniona roślina. 

No, ale nie pełnik chciałam oglądać a jelenie. A tu byka ani na lekarstwo. Zawróciłam, 2,5 kilometra pieszo (w jedną stronę) o 6 rano to niby nie jest wielki wyczyn, ale kiedy człowiek ciągle nasłuchuje i rozgląda się czy czasem gdzieś może jakieś jeleń wyskoczy, a tu nic, to jest troszeczkę męczące. Kiedy zrezygnowana dochodziłam do Brzuchatej Łąki, przez rosnące na rowie olchy zauważyłam jakiś kasztanowaty zad. Czyżby ktoś tak rano wybrał się konno. Zatrzymałam się i wtedy on wyszedł zza olch, stanął na wybrzuszeniu pod lasem i popatrzył w moja stronę. 

Z emocji jak zwykle nie mogłam wyostrzyć, trzasnęłam trzy razy na oślep i Bogu dzięki, że to zrobiłam, bo bym wróciła z niczym. Cały dzień o nim myślałam. Czy to był przypadek, czy może ciągle wraca na odpoczynek w to samo miejsce? Czy leży tam do wieczora?  No i oczywiście koło 18.00 poszłam tam jeszcze raz. Stanęłam w olchach naprzeciw wybrzuszenia i czekałam. Byka ani śladu. Deszcz zaczął przepadywać, z każdą jego falą w lesie zaczynały gadać żekotki

- pada, pada, pada, pada…… pada, pada, pada, pada…

Przed 19.00 uznałam, że jest ciemno i nic nie zwojuję. Ja wychodziłam z łąk a wchodzili na nie myśliwi. Rano postanowiłam znowu pójść.  Ciśnienie lekko skoczyło na Brzuchatej bo coś na mnie w krzakorach fuknęło. Poszłam dalej, tym razem aż do Borowikowej Polany. 

Znowu nic . Wracałam zmęczona, zrezygnowana. Wyłączyłąm aparat bo pomyślałam, że jak dojdę do kępy, to zmienię obiektyw i zrobię kilka zdjęć zaglądającego do lasu słońca. Gdy dochodziłam do miejsca gdzie coś na mnie furczało, 

jakieś sto metrów dalej wyskoczył z lasu piękny ciemnobrązowy byk z kudłatą szyją i wspaniałym porożem. Chciałam zrobić zdjęcie… o kurka wodna!  Aparat wyłączony. I wtedy zobaczyłam co znaczy „rączy jeleń” i „pomknął jak strzała”. Dlaczego to zrobiłam, dlaczego mam ten idiotyczny odruch wyłączania. Oczywiście obeszłam kępę dwa razy dookoła i w poprzek i coś tam w gęstwinie trzaskało, ale wtedy pomyślałam, dlaczego mu to robię? Całą noc tłukł się z kolegami, uganiał za łaniami, uciekał od myśliwych, a teraz jeszcze ja mu włażę na głowę z tymi swoimi zdjęciami. Wróciłam do domu. Wieczorem już nie poszłam, ale dzisiaj rano i owszem. I znowu nic! Jak to nic? A poranne mgły, a krople rosy na trawie, a piękne światło w lesie. 

Ale w głowie huczało jedno - zmarnowałaś dwie szanse na piękne zdjęcia byka podczas rykowiska. I gdy byłam już bliska szaleństwa z pomocą przyszedł sąsiad ornitolog informując mnie, że na stawie p.poż w Marunach pływa kokoszka zwana inaczej kurką wodną. Poszłam, usiadłam na pół godziny w trzcinach i proszę. 

Jutro ona tam też będzie , więc świtem zamiast płoszyć byki spróbuję podejrzeć kurkę wodną która o tej porze dnia podobno lubi paść się na łące niczym gęś. A byki? Poczekam aż będą mniej płochliwe, może trochę wychudzone, ale spokojniejsze i wtedy się spotkamy.