Jeden z ostatnich

Jak to zwykle bywa w trochę bardziej pogodny zimowy dzień, temperatura godzinę przed wschodem słońca spadła o kilka stopni, a długie pomarańczowe pasma chmur nie wróżyły czystego, pięknego wschodu słońca.

Myszołów nocujący nad łąkami wiedząc, na co się zanosi przeniósł się do starego lasu by, choć przez chwilę, gdy słońce wychyli się zza horyzontu zakosztować jego ciepła. 

Miał rację, bo od zachodu zaczęły zasnuwać niebo kłęby trochę niższych chmur. 

Mazurki, sikory i kowaliki zwiedziawszy się, że w karmnikach jest słonecznik natychmiast zabrały się za jedzenie, 

by mieć siłę do ucieczki przed regularnie odwiedzającym okolice domu krogulcem. 

Słońce nie mając wyboru, godzina po godzinie brnęło przez srebrno szare barany 

spoglądając od czasu do czasu przez maleńkie szparki na pasące się na rżysku sarny. 

Do czystego, bezchmurnego nieba dotarło dopiero po południu kładąc się srebrną wstęga na kołysane leciutkim wiatrem wody jeziora. 

Do zachodu została już tylko godzina. O czym myślał siedzący na przydrożnym drzewie myszołów? Może o tym, że pora pożegnać słońce i poszukać miejsca na nocleg, a może o tym, że jeden z ostatnich dni mijającego roku, mimo, że tylko w połowie słoneczny, był bardzo piękny.