Po wąsach go rozpoznacie.

Od czasu, kiedy zaczęły owocować leszczyny był u mnie częstym gościem. 

Przylatywał tak trochę potajemnie, trochę nagle. Nurkował w krzew i tyle go widziałam. Wylatywał chyba z drugiej strony i po jakimś czasie powtarzał manewr. Kiedyś pod wieczór spotkaliśmy się nad stawem. Ja siedziałam pod sosną, on na sośnie. Może miał tam dziuplę. W styczniu zeszłego roku zjawił się pod domem. Skusiła go słonina wisząca na starym winogronowym rusztowaniu. Najpierw próbowałam zrobić zdjęcie przez szybę, ale nie bardzo to wychodziło, 

więc kiedy na chwilę odleciał schowałam się pod kosodrzewiną i udało mi się.

Potem były jeszcze dwa przypadkowe spotkania. Pod rosnącą nad bagienkiem polną gruszą i w młodniku za łąką Marii. Nawet nie przymierzyłam się do zdjęcia. A w tym roku, w zeszłą środę zadzwoniła koleżanka. Odebrał mąż i na pytanie, co robię odpowiedział, że od rana stoję na kompoście. Kiedy przyniósł mi telefon, ona drążąc temat spytała, na co jest to stanie na kompoście? Tu muszę wyjaśnić, że lubię różne rzeczy wiedzieć i dzielę się swoją wiedzą, kiedy potrzeba. Na przykład, że szałwia zaparzona mlekiem dobrze robi na gardło, że nalewka ze szczeci pomaga przy boreliozie, że na bolący kręgosłup dobrze jest powisieć na trzepaku i takie tam różne różności. Więc nic dziwnego, że spytała, a ja na to

- Na bzika i szczęście. Na bzika, że lubię zobaczyć i na szczęście, że mogę trzasnąć fotkę i zachować na zawsze.

I miałam to szczęście. Stojąc na pryzmie kompostowej ustrojona w zieloną moskitierę, nie zostałam rozpoznana przez tego tu Dzięcioła zielonosiwego który przeleciawszy mi przed nosem usiadł na chwilkę na dębie. Dzięcioł zielonosiwy tym się różni od Dzięcioła zielonego, że zamiast trójkątnej czarnej plamy przy oku ma tylko czarne wąsy. Więc, po wąsach go rozpoznacie.