Miejsce ulubione

To miejsce z gatunku ulubionych. Nawet, jeśli jadę tam po „coś” i „cosia” nie zobaczę to i tak każdy wypad jest pełen niezwykłych wrażeń. Najpiękniej jest wiosną. 

Wszystkie te ptasie sprawki, pośpiech, zaloty, budowa gniazd i zdobywanie jedzenia. Te wszystkie śpiewy, skrzeczenia, pochrząkiwania, nawoływania na widok intruza.

- idzie, idzie, idzie,

-patrzy tu, patrzy tu,

- ojj, ojj, ojjojoj

- precz, precz, precz,

- szybko, szybko, dalej, dalej dalej,

- go, go, go,

- poszła? poszła?

Mogłabym tam siedzieć gapić się i słuchać ich bez końca. Najpierw są podenerwowane, 

a za chwilę siła instynktu każe im dalej wabić samiczki, szukać robaczków czy zbierać trzcinki na gniazdo. 

Wiele można zobaczyć i usłyszeć siedząc przy moście, a jeszcze więcej idąc prawym brzegiem Kiermasu miedzy polem a trzcinowiskiem.  

Suszka obok mostu to ulubiony punkt obserwacyjny pary kwiczołów karmiących młode w gniazdeczku uwitym w rozwidleniu klona. 

W młodych trzcinach szaleją trzcinniczki, trzciniaki, rokitniczki i potrzeszcze. 

Jest ich najwięcej i potrafię je rozpoznać. Możliwe, że są tam łozówki, a nawet zaroślówki i wiele innych, ale nie umiem wyłowić ich śpiewu. Nagle nad wodą pojawia się bardziej kolorowa puchata kulka i głos ma inny niż reszta. 

Przelatuje na moją stronę rzeki i okazuje się, że to młoda wąsatka zapuściła się tu na śniadanie. 

Kilka kroków dalej z gęstwy zeszłorocznych trzcin wychylają się potrzeszcze by upewnić się, że nic im nie grozi, a w razie czego lecą w głąb pola odciągnąć napastnika od gniazda. 

Taką samą strategię mają rokitniczki. 

W trzcinowisku spotykam pokląskwy które uznały, że w tym roku to lepsze miejsce do gniazdowania od pobliskiego ugoru, który zwykle zajmowały.  

Wystraszona czymś kaczka nadlatuje z drugiego końca rzeki, 

by po chwili wracać wpław do dzieci ukrytych gdzieś w wodnych zaroślach. 

Towarzystwo pokrzyw i czarnych bzów lubi łozówka, ale czy to na pewno nie trzcinniczek, trudno powiedzieć. 

Każdy kolejny metr to niespodzianka, czasem tak wielka, że aż dech zapiera. Ze środka wielkiego mokradła na drugim brzegu słychać tubalne buczenie. To bąk, nawet nie marzę, że kiedyś go zobaczę, bo skryty jest bardzo. Idę dalej, gdy wtem daleko, niemal ze skraju trzcin podrywają się dwie… chyba czaple tylko, dlaczego takie brązowe i szyje niewygięte? 

Patrzę i wciąż nie wierzę i wreszcie do mnie dociera, że oto spełniło się to, o czym nie marzyłam, to właśnie bąki. 

Po chwili ten, którego słyszałam blisko, znowu się odzywa, czyli jest ich więcej. Docieram powoli do miejsca, w którym rzeka Kiermas wpływa do jeziora tworząc szerokie i płytkie rozlewisko. 

Krzyki śmieszek, 

szybkie jak błyskawica loty rybitw czarnych, 

kormorany, 

a przy polu znowu trzcinniczki, rokitniczki potrzeszcze 

i zatrzęsienie różnych głosów, z których tylko trznadla rozpoznaję i widzę. 

Kiedy nadlatuje błotniak stawowy wszystko nagle przycicha z nadzieją, że może nie zauważy. 

Błotniak leci w stronę mostu, ptasi gwar narasta. Wracam i dopiero teraz widzę pod nogami dorodne chabry, 

polną różę kwitnącą na skraju rozlewiska,

kalinę

i wszechobecne ważki. 

Już niemal południe, nenufary otworzyły kwitnące rozety, 

kwiczoł ciągle w locie, 

a nad polem zawisa myszołów. 

Chociaż termometr pokazuje 28 stopni, to wciąż wiosna, a nad Kiermasem wyjątkowo bogata i piękna wiosna.