czwartek, 8 listopada 2018

Niespodziewany powrót


Zwykle odlatywały na początku października, by wrócić z końcem lutego następnego roku. 

Jednak w ubiegłym roku jeden żuraw wrócił już 28 grudnia. 

Potem dołączył drugi i do połowy lutego popasały na łące i rżysku, a noce spędzały w lesie za Marunką. 


Gdy przyszły mrozy odleciały gdzieś na zachód i wróciły dopiero 6 marca. Najpierw trzy, potem kolejne dwa, a potem jeszcze ze dwadzieścia. 

Było ich dużo więcej niż zwykle. Pamiętam jak dziś dżdżystą sobotę 10 marca, kiedy obudziły mnie ich krzyki i odgłosy walki. Stawały naprzeciw siebie na brzegu skarpy, rozpędzały się, zderzały i tłukły nawzajem skrzydłami, po czym wracały na pozycje i napadały na siebie od nowa. Niestety, nie zasiadłam w czatowni pod sosną przed świtem, bo… padał deszcz. Ech, to co zdążyłam zobaczyć, to właściwie nic, 


a w niedzielę już tylko pasły się na polu i trochę tańcowały.  


Potem towarzystwo rozdzieliło się, część usadowiła się za Biedowem, część nad Pisą, reszta została na maruńskich łąkach. Większość to były młode żurawie, które nie przystąpiły do lęgów. Gniazd było mniej niż zwykle. Nie było gniazda nad żurawim stawem, za to chociaż późny, ale był lęg przy nenufarowym jeziorku w Dąbrówce. 

Była też bezdzietna para kręcąca się przy krowim stawku. 


Młodzież zajmowała się jedzeniem, spacerami po łąkach i nagłych przelotach z miejsca na miejsce. 







Może płoszyły je wilki, które widywałam na łąkach od wczesnej wiosny, a może co innego. Kto wie? Całe lato zdawało mi się, że żurawi jest mało, 


aż przyszedł sierpień, żniwa i nagle z dnia na dzień żurawi zaczęło przybywać. Przylatywały czasem przed świtem, a czasem dobrze po wschodzie słońca i całymi dniami żerowały z małymi przerwami na męskie przepychanki, przechwalanki i podskoki na balotach sprasowanej słomy. 




Pod wieczór podrywały się małymi grupami i odlatywały do swoich ulubionych noclegowni.  Najpierw bezładnie, acz uroczo szczególnie, gdy oświetlały je promienie zachodzącego słońca, 



aż pewnego dnia utworzyły klucz. 

Myślałam, że mam jeszcze dużo czasu na ich podglądanie, bo zwykle odlatywały na początku października, ale niestety, dokładnie w niedzielę 2 września na rżysko, niemal w środek stada ponad stu ptaków wjechał samochód. Nie wiem, czy to myśliwy, czy fotograf, dla nich to było bez różnicy, uznały, że to koniec świętego spokoju, odleciały i więcej nie wróciły. Tak paskudnie i szybko na maruńskich łąkach zakończył się żurawi rok 2018. Dzisiaj po południu okazało się jednak, że żurawie mają inne plany. To brzmiało tak głośno i wyraźnie, że nawet nie pomyślałam, że mam omamy słuchowe tylko rzuciwszy grabie, z tym zwariowanym trzepotem w sercu pobiegłam po aparat i pędem na łąkę. Na rżysku stał sobie żuraw i jak to każdej wiosny bywa krzyczał, że jest. 

Tylko, że dzisiaj jest 8 listopada, a nie koniec lutego. No cóż, ślimaki wprawdzie gdzieś się zaszyły, ale ze dwa tygodnie temu słyszałam na łące grającego świerszcza, a nornic i różnych innych myszy jest zatrzęsienie. Czy żurawie ryzykują, czy może wiedzą, że zima znowu będzie byle jaka i po co się tłuc przez Alpy i Pireneje do Hiszpanii kiedy to Warmię lubią najbardziej. I z wzajemnością!

10 komentarzy:

  1. Powrocil tylko jeden? moze ten sam co zostal w tamtym roku, takie nabral zwyczaje.. cos mi sie zdaje, ze wiedza, ze zima nie bedzie sroga. A ja chce by byla, bo na swieta zjezdzaja corki z przybytkiem do egzotycznego kraju pt. Polska by nacieszyc sie biela i nartami. Ojej! ten Twoj zuraw wrozy zle!

    A wracajac do Twej opowiesci...po raz ktorys napisze, ale napisze, ze bardzo piekna i ze bardzo lubie Twoje pisanie . Zdjecia nostalgiczne, urokliwe jak nie wiem, zurawie takie wyniosle w tych przykrotkich krynolinach. Ach! piekny poranek mi zafudowalas. A za oknem mgla tylko tutaj zurawi nie ma... pozdrawiam Grazynko!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Amerykanie zapowiadają, że już Boże Narodzenie będzie w śniegu, więc wnusie i cała Twoja rodzina nacieszy się prawdziwymi świętami, a w styczniu i do połowy lutego maja być dni z mrozem ok 8 st. Takie zimy to i Dalmacji na ten przykład bywają. Sądzę, że żuraw wie co robi. Dzisiaj też jest. Podobno rok temu było stado ok. 30 kozaków zimujących gdzieś nad Pasłęką. Przelot z Marun w tamte rejony zajmie mu kilka chwil. Dziękuję Ci za ciepłe słowa. Gdyby żuraw nie przyleciał pewnie bym ich nigdy nie pokazała. U nas też dzisiaj mgły, a raczej leżące na ziemi chmury, mam jednak nadzieję, że słońce się przedostanie koło południa. Pozdrawiam serdecznie:))

      Usuń
    2. Tym razem uwierze Amerykanom, chociaz natura wydaje mi sie bardziej lebska w tym wzgledzie...ale interesuje mnie bardzo taka wlasnie prognoza wiec tej sie trzymajmy!

      Usuń
    3. Wciąz podtrzymują wersję BN ze śniegiem, a nawet lekkim mrozem. Uda się!:))

      Usuń
  2. Piękna, fotograficzna monografia:) W ubiegłym roku widzieliśmy kilka ... w styczniu ... na Suwalszczyźnie. Coraz więcej żurawi zostaje, co prawda w większości na zachodzie, ale zawsze. Zostają też gęgawy, który około setki obserwowaliśmy zimą w Dolinie. Klimat się zmienia, co jest niefajne, ale trochę i fajne:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki Wojtek! Zdawało mi się, że nie mam z tego roku żadnych fajnych fotek żurawi. Najpierw rzeczywiście spotykaliśmy się niespodziewanie a nawet nagle, a potem jak zaczęła przylatywać setka, nie wiedziałam jak to zrobić, nigdy tyle na raz nie widziałam i niestety nie zdążyłam opracować strategii. Może za rok:))

      Usuń
    2. Te są bardzo fajne, a za rok (niecały już!) zbudujemy budy, sama wiesz, gdzie:)

      Usuń
  3. Tekst jak zwykle urzeka, zdjęcia zachwycają chociaż nie czuję do tych ptaków takiego sentymentu jak Ty czy wielu fotografów. Wole drobnicę, tę którą on się będzie żywił.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję! Jest wprawdzie wszystkożerny, ale najbardziej zjada nasiona, no i myszy, ślimaki, robaki. Ptasiej drobnicy nie tyka, a taki bocian i owszem.

      Usuń